YORGUN SON NEFES

Yaşamak;

Elinden tutup da bırakamadığın düştü, âdeta

Sarılıyordu karanlıkla güneşin aydınlık rüzgârları

Savruluyordu bütün evlerin çaresiz çocukları

Yağıyordu zamansızlığın hınzır yağmurumsu hisleri

Sele kapılıyordu aniden ruh denizler

Belki çarpıyordu karanlığın

Aydınlığa olan özlem duygusu

Sarıyordu ufacık bir çocuğun rüyasıyla

Anlatamıyordu sessizliğin efendileri!

Aniden hışım hışım kavruluyordu sokaklar

Sebepsiz bir hayat kavgasıdır başlayan

Şafaklar saatlerden uzun

Solmakla meşgulken güller, leylaklar, papatyalar…

Sessizliğin hükmü sarıyorsa her yanı,

Sokaklar ölümüne tutsaksa,

Zaman denilen şey suskunsa,

Derinlerden tenha köşelere,

Bedenlerden uzak ruhlar göçmekteyse…

Anlamsız bir gün başlamaktaysa

Şafağın hiddeti hayat kavgasının rolünü değiştiriyorsa

Aniden sebepsiz bir düş sarmalıyorsa insanları

Bir ozan çıkıp geliyorsa sonsuzluklar yokuşundan

Yükselen türkülerdir bulutlarına hesap sorarcasına

Mağrur bir deniz girdabı kadar çekinceli

Hayattır akan zamansız mı zamansız

Yeryüzünü saran bir dua gibidir

Belki vakit gelmezdi buralarda

Ürkek, sessiz, durgun…

Kelimeler cümlelerden, bir tan kadar uzak

Hayat denilen şey solgun birer çiçekse

Yaşlı, dermansız bir çift gözse;

Bakmaktan yorgun sokaklara

Yollarına sönerken belirsiz bir deniz

O hayat artık düşlerde yankılanan

Ölümüne niyetsiz

Bir o kadar da acıklı, sessiz…

Yılmaz Süslü