Günlerden bir gün, kasabanın birinde güzeller güzeli bir kız yaşarmış. Bu kız hem çok alımlı hem çok zarif hem de çok mu çok güzelmiş. Bu kıza bakan anneler tekrar tekrar bakarlarmış bu alımlı genç kıza çünkü kızın oğullarına çok yakışacağını düşünürlermiş. Yine günün birinde bu genç kızı genç bir oğlan görmüş. Bu oğlan yakışıklı mı yakışıklı, akıllı mı akıllı, cesur mu cesur hatta çok da nazik bir oğlanmış. Günler ayları aylar yılları kovalarken bu genç oğlan aşık olmuş bu genç ve güzel kıza. Ama bir türlü cesaret edip kıza söyleyememiş. Kızın da gönlü varmış ama O da söyleyememiş. Bu süre zarfında kıza birçok görücü gelmiş, kız sırf o oğlanı sevdiği için gelenleri hep reddetmiş. Bir gün beni seven adam çok iyi şiir yazmalı diye bir şart koşmuş. Hatta bu olayı abartarak o kişinin kalemindeki mürekkep ile kelimelere hükmetmesi lazım diye tutturmuş. Bunu duyan her genç güzel şiir yazmak için kolları sıvamış. Ama bir türlü güzel şiir yazamamış diğer gençler. Bizim genç oğlan da yazdıklarını beğenip de bir türlü şiiri kızın yoluna dizememiş çünkü yazdığı şiirlerin hepsi yarım gibiymiş. Vakit geçmeye dursun bu nazik, genç oğlan asla pes etmeyip şiir yazmaya devam etmiş ama nafile bir türlü istediği şiire ulaşamamış. Günün birinde yazdığı tüm şiirleri birleştirme fikri gelmiş aklına ve ortaya güzel kızın okudukça okuyası gelen şu satırlar çıkmış.
Bir zehirdir içtim, yandım.
Bir yaradır yârdır, yardın.
Bir sevdadır ki kor gibi yaktın.
Bir içtim, bir yandım, bir söndüm, bir yazdım.
Bir güzeldir çehresi vuruldum sandım.
Bir semâdır gözleri bayıldım sandım.
Bir nefestir ki son nefesim sandım.
Bir sandım, sandığımla kaldım.
Bir ateştir kaşların, gözlerin, nefesin.
Bir güzeldir sözlerim, şiirim, güllerim.
Bir aşktır sana olan muhabbetim.
Bir sensin bir sen benim dünya güzelim.
Mehmet Özdemir.
