RUHUMDAN SEN KAYIP GİDERKEN SEVGİLİ

Yorgun düşlerimin yağmurlarında uğurladım seni bugün

Sensiz kalmış odamdaki masamda kurumuş kâğıtlar

Ruhumda örtülmüş hayalin ve sen.

Ölüme kök salmış bedenimse yas.

Hatıralarının kıyısında cansız maziden bir ceset gibi

Öylesine çaresiz,

Gökyüzünden ruhuma yansıyan al renkli perdeli gönlüme

Adını daha duymadığım kimsesiz hatıra defterlerimdeki duygulu geçmişten karelere

Dokunamadığım yüzünden yansıyan odamdaki asılı resmine.

Anlamıyordum işte.

Kış güneşi misali bırakıp gittin soğuk bir gün yüzünde.

Hatıralar işkence aleti,

Ruhumdaki yansıyan ışıltın hala belirsiz.

Gözlerim kayıp mühürlenmiş bakış içinde

Öylesine durgun,

Öylesine hislice.

Adını hatırlatmıyordu sanki bedenimi eskiten zaman.

Aynalar dermansız seni sayıklamıyorlardı

Hatırlatmıyorlardı geçtiğimiz sokaklarımız

Ötesinden uçurtma uçturduğumuz tepemiz hala bize dargındı.

Yollar sesleri kısık, yağan yağmurlara değin aldırmadan ruha dokunamazlardı.

Ayrılık hırçın dalga gibi çarpmıştı bir kere zihnime

Geceleri ateş içinde adını sayıklarken ki sen bilmeden

Sabahlara değin senin için yıllarımı feda ettiğim şiirler bana teselli verirken

Fotoğraflarımız mazilerimizde gömülürken

Ya yaşayamadıklarımız

Kırgın güneşle ayı bir türlü barıştıramamamız.

Hala kırgınım sana sevgili.

Sen ki ömrün uğultusundan geçen aciz bir yolcu gibi

Gelip geçiverdin içimden.

Zaman nasıl da zalim.

Kaybolduğum girdabın çelişkisinden kaybolan ruhumu 

Anılarımı,

Çocukluk hatıralarımı

Rahmetli dedemi, anneannemi

Onlara olan tutkumu sendin pekiştiren sevgili.

Sensiz kör olmuş saatler benim ardımdan dedikodumla meşgul

Sensiz şiirlerim bana küskün

Nefesini içime çektiğim lalelerin sönük, hissizce kurumuş.

Sen nerden bileceksin!

Zamansız yağan yağmurların ortasında boğulan ki sen değildin

İçimde kararmış yüzünden dökülen gözyaşlarını bil ki 

Ne çok silmeyi isterdim!

Hasret zormuş sevgili

Ömrün ölümle bitecek kısacık anında yaşamak banadır haram

Hastayım sevgili!

Belki son nefesimi verdiğimde sen olmayacaksın yanımda

Elini tutamayacağım artık gün batarken

Okula giderken seninle mis kokulu ağaçların kokusunu senin içime çekemeyecek

Evlenip ufacık bir evde koşamayacak artık çocuklarımız.

Artık ölüm dert ortağım sevgili

Daralmış, hıçkırıklara boğulmuş boğazımdan gözlerimden dökülen yaşta sendin.

Zamanın ölüme uğurlandığı o sabah

Sen gözlerini ailenle ışıl ışıl açarken

Senin için feda edilen bir ömür toprağıyla buluşacak.

Sen ruhumdan kayıp giderken…

Yılmaz Süslü