Sessiz Yangın

Bir ahu gözlüye vuruldum, bahtsız kaderimle.
Kemal’e eremeden bekledim umutla, çaresizce.
Gülizarım başka bir gönülde yâr olmuş; bilemedim, gidemedim izince.
Derdimi taşır oldum omuzlarımla, geceler boyu sabırsız bir elem ile.
Ne gören oldu halimi, ne de sorup bilmek isteyen.

Gözlerimde biriken yaşlar, anlatmaz ki kimseye sızımı,
Bir gün gelip de dindiren olur mu bu sonsuz acıyı?
Her sokakta, her köşede anısını arar dururum;
Kalbimde ona çıkan yolları, her adımda yaşatırım.
Bir teselli umuduyla gecelerce uykusuz kalır;
Hatta gözlerimle göğe dalar, yıldızlardan derman ararım.

Kalbimde yanan ateş, küllenmiş gibi görünse de,
Bir rüzgarla alevlenir tüm geçmiş, hasret ile.
Yüreğim bir yangın yeri; yanar dururum sessizce.
Yine de ne gören olacak halimi ne de soran;
Bilinmezliğin içinde böyle yanarım sessizce ve gizlice.

Mehmet Özdemir