Yaşar Kemal Anısına

Geceler uzun ve yaşanmışlıklarıyla çalkalanıyordu

Uzaklardan ırak bir köşede ağır ağır şafağın sökümüne dek

Ağır ağır işliyordu zaman

Bir gün uçsuz bucaksız bir bozkırın tam ortasında

Bir an dalıp gidiyor gibiydi

Zamanın çarklarının yavaş yavaş işlediği o vakitler

Eski viraneye dönmüş evinde eski daktilo başında bir şey karalar gibiydi

Çok yokluk çektiğinde elinde kala kala babasının emekli maaşı kalmış

Aza az yetinmeyi öğrenmişti o vakitler de

Hayallerinde hep bir yazar olmak

Anadolu’yu, çekilen çileler satırlarla buluşturmak vardı

Kimi zaman mürekkep alacak para bile bulamaz

Eski bedeni gibi yıpranmış kâğıtlara avuturdu kendini

Gün oldu karnı doydu gözü doydu

Gün oldu ekmeğe muhtaç aç yattı gecelerce

Şafağın ilk saatlerinde yine virane evinde

Eski bir şöminenin ısıttığı odada yazmalara koyuldu

Yolda, kahvehane de hep bu hayalle avuttu kendini

Fakat yılmadı, direndi

Zaman Çağlayan olup aktı

Gökyüzü zafer çığlıklarından kızıla döndü

Bizim yılgın yazar eski daktilosuyla şaheserler yarattı

O çocukken ki utangaçlığından dev bir yazar doğdu

Ama o nereden geldiğini unutmadı

O kalabalık hayranlarından sıyrılıp annesinin mezarında soluğu aldı

Ufak bir kâğıt parçasını toprağın derinliklerine gömdü

İçinde ne fırtınalar kopuyordu bilinmez oracıkta ağlayan kardeşine mani olamadı

Gün geldi mahşeri kalabalık adına efsaneler yazdı

Adına İnce Mehmet oldu kimi zaman

Ama o unutmadı Çukurova’nın çorak sıcağını

Ona Yaşar Kemal denildi

Ama hala o eski Kemal’i.

Yılgın yüreklerde sır olup kaldı.

Yılmaz Süslü