Orman Yangını

Orman Yangını

Bir yudum tatlı söze tomurcuklanır mı artık yüreğin?...
 
Ruhum kuş olup kanatlandı ve taa uzak diyarlara uzanan göç mevsiminin geldiğini müjdeliyor.
Evet evet,
Müjde var bu bitişte
Hüzün değil bu durak..
Sonu meçhule giden yollara çıkmıştı. Adresi belli değildi, yüreğinin götürdüğü yere gidecekti sadece düşlerine bile gelemeyen sevgiliyle..
Geçtiği yollara baktı, gözlerinin alabildiği kadar uzaklara.. içine çekti tüm hislerini.
Nedendi hep uzaklara dalışı gözlerinin?
Biliyor musun,
Hüznün ardından hüsrana uğrayan yüreğin acısını dindirebilmek için sağnak sağnak dökülen gözyaşlarından sonra, göz ne hale gelirmiş?
Bu neyin resmidir? Dediğini duyar gibiyim. İşte acının müthiş resmi, göz. Sen de fark ettin tabi ki tıpkı koca bir orman yangını..
Küçücük gözlere koca bir orman sığmış da, bu kadar acıya dayanamamış ve kendi sonunu hazırlamıştı.
Koca bir yangın!
Küçük umutlara takılıp kalmasa, belki de bu koca ormanın intiharına sebep olmayacaktı. "Artık çok geç!" dedi içindeki kendi.
Artık çok geç!
Kül olduktan sonra ne kıymeti vardı ki ormanın?
Her halükarda sönecekti de bu yangın, bakalım içindeki korlar ne zaman küllenecekti?
Küllerinden yeniden doğabilecek miydi sahi?
Henüz ona dair bir umudu yoktu, ama hayat da devam ediyordu.
İçimdeki ben, teselli ediyordu beni.
"Kırıntılarla doyacak değilsin ya! “derken bile gözlerindeki hüznü görüyor ve hissediyordum.
"Belki çok daha iyisi gelecek sabret! “ diyordu büyük bir umutla.
Ah be içimdeki ben!
Sen hep var ol, umudu hatırlat bana.
Yeri geldi Hira'm oldun benim,
Arayışlarımda da hep benimleydin...
Hani insanın acısını insan alırdı?
Almıyormuş, anladım..
Bari daha çok acı vermeseydi,
Desem bile nafile...
Her şeyin vakti vardır
Doldurması gereken bir süresi..
Bırakması gereken anılar,
Alması gereken güzellikler,
Verilmesi gereken duygular..
Biliyor musun,
Orman yandıktan sonra hemen tohum ekilmez, nadasa bırakmak lazım..
Kor küle döner dönmez, nadas mevsimim başlayacak. Belki bir gün..
Kim bilir...

Sema Koca