GEÇMEYEN MEVSİMİN ÖLÜMLÜ MAZİLERİNE

Ağaçlar mevsim aşklarıyla uğurlanmaya hazırlanırken

Bu şehir zamansız sevginin tesellisine sarıldığım vakit,

Hüznün duvarlarında yere yığılan cansız aşk kırıntıları gibi

Yitirilen hayatın kısacık geçen sürecinden geriye.

Geceleri sönmeye mahkûm yıldızlara adanmışken her aşk hecesinde,

Kelimelerin ölü yığınları arasında kalan aşkın son sözleriyle 

Dağılan kalbin son yetim kalmaya hazır aciz hissinden geriye.

Bilirim yoktur bundan ötesi.

Nasıl da geçmişti mevsimler,

Kıyılarına vuran dalgaların içlerinden kayıp giden sevgisiz hisleriyle.

Daha dün aydınlanırken doğan güneşle

Karanlık kafesler içerisinde yaralanmış kuşlar.

Sorgusuz karanlığa gömülü yapraklar uçuşurken ilk ışıklarda,

Sokaklar ayrılığın hüzün duygularıyla yıkanırken

Sözler kısalan gündüze haykırırken maziyi

Yığınla hasretin uğurlanacağı mevsimler kapıya dayanmışken

Zaman korkunun gözyaşlarıyla ağırca akadururken

Yorgun elleriyle loş odasında kâğıtlara tutuşturuverirken satırları

Dökülen her yağmur damlasıyla kelimeler hüzün derinliklerinde kaybolurken

Kar beyazı saçlarıyla uçuşurken düşünde,

Karanlık gözleri ayın gizeminde kaçıp giderken

Özlemim geçmiş zamanın mevsimlerini arar.

Başlayan gecenin kollarında kalırım bilinmez bir saatte.

Sokaklara atılırım.

Terk edilmiş hatıra defterlerindeki tozlu kelimelere.

Yüreğimde acıların sızılarıyla kaldığı o vakitte,

Sisli karanlığın ortasında kayıp aciz cansız yatan bir beden geriye.

Zaman olur üzerine mevsim tozları kaplar ağırca.

Bir bakmışsın ki görünmez toprağın derinliklerinde kaybolmuş.

Bilemezsin,

Üzerinde yağan tozların esiri olmanın korkusuyla çürüyen bedenini.

Uyanamazsın,

Ayağa kalkamazsın derinliklerinde kaybolduğun kara örtüden.

Yeniden hatırlatamazsın yeniden başlayan mevsime.

Ayaklanır ruhun,

Kimliği belirsizce dolaşır ama

Ulaşamazsın geçmişinde yaşadığın o fani ömre.

Hayatın acılı rüzgârları çığlıklar gibi süpürür ömrünü,

Nerde, nasıl hiç yaşamadan bilinmez köşede.

Yılmaz Süslü