Bir Bisiklet Hikâyesi

Bir Bisiklet Hikâyesi

Bir şeyler görüyorum
Issız bir adanın yalnızlığında kalmışçasına
Kelimelere yükleniyor sözcükler
Ardına gidilmeyen bin türlü hayali andırırcasına

Bir hayat geçiyor önümden
Gözlükleri kalın
Yüzü biraz pembemsi esmer
Yüreği azmin taşkınlıkları içerisinde
Geçiyor önümden ışığın karanlığında
Bisikletiyle ekmek tutuyordu denizden
Deniz onun çocuğu annesiydi
Rüzgârıyla sarmalıyordu bedenini
Taşlarıyla yosunları tutmuştu gözleri
Bir hayat arardı ışıklı sularda
Onun gözlerinde büyüyordu rüyalarla kaplı bedeni
Bir geçmiş hayat vardı üzerinde
Akıp giden bir mücadele
Belki eski bir sevdiğinin
Yakınının acısı saplanmıştı o kos kocaman kalbe

Bir rüzgâr vardı yaşadığı şehirde
Bir bir dökülüyordu sonbahar yaprakları
Soluyordu sokaklar
Sararıyordu
Bir sis kaplıyordu
Evlerden kap kara ruhlar yükseliyordu
Şehrin gölgesine bisikletliyle çekirdek satıyordu
O gözlükte gizlenmiş beden

Rüyanın izleriyle hayat sunuyordu
Gözlerden hayat yaşarıyordu
Sular çırpınıyor. Azgınca çırpınıyordu
Bir gölge yürüyordu yolun kenarında
Sözlerim yüreğimin kafesinde hapis
Renksizliğe mahkûm faytonlar
Gelip geçen gözleri şaşkın insanlar
Ruhları muammalı bir yığın
Durgun hisler
Bisikletiyle hayat çiziyordu gökyüzünde
Kalbi duruyordu ışığın tam ucunda
Gözlerimi fırtınalar kesmiş
Yüzümde hüzünlü bir kızarıklık
Ellerim yüreğime doğru uzanmış
Yere yığılırken
Gözleri açılmaz olmuştu suskundu
Göçüyordu şehrin ışıkları
Duruyordu
Donuyordu bakışlarım
Duruyordu deniz
Bir renk karışıyordu
Bir perde bulutu çöküyordu
Kayboluyordu beden
Elini tutamıyordum

Artık benden hiç haber alamıyordum!

Yılmaz Süslü