Uzun bir süredir çevremdeki insanlar, yaşadığım monotonluğun izlerini fark etmişlerdi. Kendim için ne yaptığımı merak ediyorlardı. Düşüncelere daldım. Aslında ne kadar uzun zaman oldu kendim için bir şeyler yapmayalı? Sıradanlığı kırıp biriktirdiğim anıları görmeyi unutmuş gibiydim. Hatta yalnızlık, hiç beklemediğim bir istek haline gelmişti zamanla.
Hayatım, ev, iş, çocuklar gibi rutinlerin arasında kayboluyordu. Her şey akıp gidiyordu, ama geride yaşanmışlıklarla dolu anılar değil, sadece boşluklar kalıyordu. Bugün uzun zaman sonra bir, iki saatliğine de olsa yalnız kendimle baş başa kalacağımı arkadaşlarıma söyledim. “Bugün o büyük gün,” dedim. Onlar da, “Ne yapmayı planlıyorsun?” diye sordular. Ben de , “Muzaffer’le buluşacağım,” dedim. Muzaffer… Aslında bu akşam için aklımdaki tek şey birazcık uyumaktı. Ama uyuyacağımı söyleyemedim. Arkadaşlar, “Muzaffer kim?” diye sordular. Muzaffer, “Göçüp Gidenler Koleksiyoncusu” nun bu akşamki kahramanıydı.
İnsan hayatta kendisi için de bir şeyler yapmalı, özellikle de bir adım atmalı. Belki de bu, yaşamın anlamsız monotonluğunu kırmamıza yardımcı olabilir. Geçenlerde eşim, “Gittikçe annene benziyorsun,” dedi. Evet, gittikçe anneme benziyordum. Fedakâr, çalışkan, adaletin peşinde, ama hep yorgun, hep telaşlı, hep yapılacak bir şeyler vardı. Oğlum dün, “Annemi üzmeyin, bir yıllık ömrü kaldı,” dedi. Bu cümle, bir tokat gibi geldi. Bir yıllık ömür kaldı. Aslında bana bir mesaj verdi. Son zamanlarda düşündüğüm her şey için bir tokat gibi geldi o cümle. “Bir yıllık ömür.”
Yarına sağ çıkma garantisi yokken, bir yıl sonra ölebilecek olmanın telaşı ve hüznü sardı beni. Hayat kısa, her anını özenle yaşamak gerekiyor. Hayatın değerini anlamak ve her anını dolu dolu yaşamak, gerçek mutluluğun anahtarı. Her anı özenle yaşayarak, anıların biriktirdiği hatıralarla dolu bir yaşam inşa etmek mümkün.
Zamanın hızla geçtiği bu kısa ömürde, her anı bir fırsat olarak görmek ve yaşamın renklerini daha derinlemesine keşfetmek bize büyük bir zenginlik kazandıracak. Yalnız kalıp kendini dinlemek kadar, sevdiklerimize zaman ayırıp anılar biriktirmek, tutkuyla yapılacak şeyleri belirleyip onlara odaklanmak ve tüm bunları gerçekleştirirken elde edeceğimiz en güzel hediye içsel huzuru yakalamak kurtaracak belki de bizleri.
Şule Pehlevan
