İsimsiz Şiir II

Karanlıklarını açmanı istiyorum

Kaybolma pahasına girmeye geldim

Karanlıklarına maviler getirdim

Uçsuz bucaksız gökyüzünü, sonsuz mavilikleri

Yıldızlar gibi savurmaya değil,

Özenle yerleştirmeye.

Dokunmadan sızlayan yaraların var

dokunsan halbuki iyi edeceksin,

temizleyeceksin ruhları

Beni anlamanı beklemiyorum

Bunun için çalmadım kapını.

Düşmüşsen, kaybolmuşsan

ve yoksan karanlıklardan gayrısına…

Yoksun diye geldim sana.

Bırakıp ardımda ölülerimi

Gömdüm aklımdan düşenleri

Ve heybemde kalan son mavileri

Kaybolma pahasına

getirdim sana.

Bir ben kaldım benden geri

Öyle bir ben ki;

Dudağı kıvrılmamış bir tebessüm namına

Alnı ayrılmamış bir lahza ufkuna

Öyle bir ben

Kaldım benden geri.

Beni anlamanı beklemiyorum

Zira hiç de heves etmedim ki.

Karanlıklarım içre, bulmuşsam zorluklar içinde mavileri

Ulaşmışsa ellerim tan yerine,

Bir kuş konmuşsa gönül bağıma ve

Ötmüşse inceden ince

Yanık bağrımın kül feryadını

Yine de sana veririm

Son kalan umut ışığımı.

Beni anlamanı beklemiyorum

Bunun için gelmedim kapına.

Çığlıklarını istiyorum, yalnızlıklarını

Feryatlarını istiyorum, karanlıklarını…

Çünkü buna alıştım ben.

Feryatlarım öksüz, çığlıklarım sessiz

Karanlıklar içinde yalnızım

ve ben

Buna alışkınım.

Mavi göklerimden kan yağıyor bak

Bulutlar taşıyorum gittiğim yerlere

Kan yüklü bulutlar

Lanetli bir ruh gibi

Akın ediyorum korunaklı kalelerine.

Ellerimde parya hayallerim

Düşlerim dilimleniyor uykularımda

Amansız kabuslar yapışıyor yakalarıma

Bir varabilsem kollarına…

Susturur mazinin naralarını

Beni anlamanı beklemiyorum

Bunun için çalmadım kapını.

Şimdi

Bir yol ayrımındayız

Ve bedenim parçalanıyor gözlerinin önünde

Umut hırsızları sarmakta etrafımı

Ve ömrüm kanıyor ellerimde.

Beni anlamanı istiyorum.

Bunun için serpildim yerlere.

Samet Erten