Sonu belli olmayan düşüncelere dalıyorum yine.
Acı veriyor yüreğime tüm bunlar, düşünmek istemiyorum hiçbir şeyi.
Neden? Neden böyle oluyor?
Kendimi sevmek istiyorum her uyandığımda,
Ama olmuyor işte hiçbir defa.
İnsanlar arasında en küçük parçayım ben.
En yanlış en hatalı insan.
Sonsuz bir uyku diliyorum Tanrıdan.
Huzura ve mutluluğa ulaşmak adına.
Vermiyor!
Ver bana tanrım! Sonsuz uykuyu ver bana!
Düşünmek istemediğim her düşünceden uzaklaştır beni.
Bedenim ruhuma ihanet ediyor,
Mutlu olmak istiyorum.
Ama bütün hatalarımı yüzüme vuruyor yaşam.
Bana büyük bir insan olmadığımı söylüyor.
Büyük insan olamazsın sen, asla olamazsın!
Sen hatalı ve yanlış bir varlıksın.
Olmuyor.
Ruhum çürüyor.
Ruhum bedenim altında eziyor.
İyileştirmeye çalışıyorum kendimi,
Ama her defasında aynı yerdeyim.
Daha iyisi olmaya çalışmaktan yoruldum.
Kabullenmem lazım.
Kendimi kabullenmem.
Kıyaslama kendini.
Herkes kendisi ile iyi.
Üstünlük yok.
Kabullen.
Sen küçük insan değilsin.
Herkes olduğu kadar iyi.
Sende olduğun kadar…
Daha iyisi olabilirsin.
Ama kötüsü olamazsın.
Kimse olamaz.
Düşünmek yoruyor artık beni.
Zihnimi boşaltamıyorum.
Korkuyorum.
Her şeyim bana ihanet ediyor.
Ölmek üzere olmayı diliyorum tanrıdan.
Daha huzurlu ve düşüncelerimin olmadığı diyara gitmeyi diliyorum.
Ebru Maden
