KAYBIN BANA KATTIKLARI

Ben ailemin şımarık kızı olduğumu sanırdım meğer ben babamın şımarık kızıymışım, bunu babamı kaybettiğimde anladım. 

Büyüdüm, geride kalmakta olan bir yılda.

gerçekleşmesine imkan vermediğim bir sürü olay yaşadım. 

İlk olarak bipolar teşihisi alarak başladı serüvenim. Anlayamadım, bilemedim, her şey sanki birbirine karışmıştı. İlaçlar, terapiler neyin içine düşmüştüm. Varlığımı hissedebilmek için verdiğim çaba hiç de yabana atılır gibi değildi. 

Sonraları günler geçtikçe kendimi tanıdım, en çok da beni hasta eden düşüncelerle tanıştım. Nasıl da acıtmış canımı nasıl da koparıp almış beni hayatımdan. Yakalamaya çalıştıkça sanki elimden kayıp gidiyordu hayatım.

Zaman verdim, iyileştim. Birçok insanla tanıştım. Hepsi birer deneyim kattı hayatıma. Bazıları dayanılmaz oldular, bazıları da büyük bir huzurla geldiler.

Sonraları, anlamaya ve öğrenmeye en çok da kendimi keşfetmeye başladım. Koydum önüme tüm travmalarımı, neler çıktı neler… Yine de bir şeyler yolunda gitmiyordu, iyiydim ama bir şeyler eksikti. Yine sürekli düşündüm, çizdim, yazdım duygularımı. Biraz hafiflemeye başladı. Artık yeniden hayatın içindeydim ve yürüyordum. Karanlık ormanların güzelliğini gördüm, bana maviliğin güzelliğini anlatan denizi hatırlattım kendime. İzledim, çok sevdim izlemeyi.

Hayat iniş çıkışlardan ibaret. İniş zamanına girmiştim. Her şeyi toparladım artık dediğimde; hayat bu defa babamı benden alarak karşıma çıktı.Ne kalmıştı bilmediğim, öğreneceğim derken acının tam ortasında buldum kendimi. Bu defa yıkımım daha kolay ve daha sert oldu. Ne yapacağımı bilemez hale geldim. Canım öyle acıyordu ki acı, tüm vücudumu uyuşturmuştu. O ilk acının sıcağıyla hissedememiştim, sonra sonra başladı duygular; 

Özlemek 

Güvensizlik

Yalnızlık

Huzursuzluk

Endişeler

Ölüm, benimle bu duyguları tanıştırdı ve bir çırpıda geçiremedim üzerimden. Ölmelerin çok yakınımda olduğunu gördüm, her sevdiğim ölecek diye aklım çıkıyordu. En çok kendi ölümümden korktum meğer ne çok seviyormuşum kendimi.

Şimdilerde biraz uyuşuk duygularım, hayattan tek beklentim kaldı: Şefkat Hayatıma girip bana şefkat verebilen herkese sonsuz teşekkürler çünkü en çok ihtiyaç duyduğum bu.

Hatice Yıldız